Just give me a reason... I

okazało się być za długie, by mogło być onepartem. 

Patrzyłam na niego zupełnie bez emocji, podczas gdy na jego twarzy wymalowane były wszystkie uczucia tego świata. Do miejsca, w którym się znajdowaliśmy, zaprowadziły nas miesiące mojej nieokiełznanego szaleństwa i te same miesiące wypełnione jego niewiedzą.

Bywały takie dni, kiedy niemal codziennie spotykałam się z moim kolegą, a jego okłamywałam bez zająknięcia. Potrafiłam siedząc z Bartkiem, wychodzić do toalety co chwila po to, by odpisać na wiadomość Michałowi. W tamtych dniach byłam zimną suką i wcale nie miałam wyrzutów sumienia. Czerpałam z życia tyle, ile mogłam, miałam dwóch facetów, każdy z nich mnie w jakiś sposób pociągał i chciałam z nimi być. Nie mogłam się zdecydować, więc byli obaj, istnieli obok mnie. A ja tkwiłam w samym środku tego pokręconego trójkąta.

Bartek był ze mną, odkąd pamiętam. Poznaliśmy się w gimnazjum, przez naszych wspólnych znajomych. Początkowo wychodziliśmy razem z większą paczką, a potem, stopniowo wszyscy się wykruszali, wymawiając się przeróżnymi zajęciami. I zostaliśmy tylko we dwoje. Pamiętam jak dziś ten dzień, kiedy siedzieliśmy nad Nysą, zapatrzeni w nurt rzeki i w pewnym momencie zapadła niezręczna cisza. Cały czas był niespokojny, widziałam po jego zachowaniu, że ewidentnie coś się działo w jego głowie. To wtedy wypowiedział te kilka słów, które wstrząsnęły mną dogłębnie. Chyba się w tobie zakochałem. Jak wyglądało to dla piętnastoletniej dziewczyny, która pragnęła cieszyć się życiem? Beznadziejnie. Zaczynając od tego, że niesamowicie raziło mnie słowo „chyba”, od którego zaczął zdanie, poprzez poczucie, że właśnie skończyła się piękna znajomość, a kończąc na strachu, jak teraz będzie. Gdzieś we mnie kiełkowało uczucie, że fajnie byłoby mieć kogoś bliskiego, ale w tamtym momencie nie było to dla mnie zbyt odczuwalne.

Błękitne tęczówki wpatrywały się we mnie z niesamowitym uporem, choć emanował z nich strach. Moja twarz wyrażała to samo i szczerze mówiąc nie mam pojęcia, co on wtedy sobie myślał. Milczeliśmy przez całą drogę powrotną, a cisza była na tyle krępująca, że nie zaproponował mi nawet odprowadzenia do domu. Byłam wstrząśnięta i nie wiedziałam, co mam zrobić. Na pożegnanie usłyszałam tylko, że nie chciał mi mówić tego na samym początku, bo przez resztę spotkania byśmy milczeli, tak jak teraz. Uśmiechnęłam się tylko do niego i odeszłam, już nie odwracając się za siebie. W głowie miałam taki mętlik, że nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Cisza trwała okrągły tydzień, bo właśnie tyle czasu potrzebne mi było, by stawić czoła temu, co los podetknął mi pod nos. Umówiliśmy się w tym samym miejscu i po dłuższej chwili krępującej ciszy powiedziałam, że chciałabym być jego dziewczyną.

Z perspektywy czasu, kiedy o tym myślę, chce mi się śmiać tak głośno, że aż do utraty tchu. Byliśmy wtedy gówniarzami. I to był nasz atut. Jestem pewna, że wtedy nie kochałam Bartka. Ba, nawet nie wiedziałam, co to jest miłość. Podeszłam do tego, jak do próby. Powiedziałam sobie, że wcale nie muszę z nim być do końca życia. A jednak. Pierwsze miesiące były ciężkie. Wstydziłam się go,  zarówno kiedy byliśmy sami jak i wtedy, gdy przebywaliśmy wśród ludzi. On wyróżniał się z tłumu, ja nie bardzo, ale kiedy pojawialiśmy się w naszej okolicy, zawsze zwracaliśmy na siebie uwagę. Bałam się opinii innych ludzi, nie chciałam, żeby o mnie mówili. Kiedy wypowiadałam szczeniackie „chcę być twoją dziewczyną”, nie czułam nic, poza ciekawością. Uczucie przyszło o wiele później. Potrzebowałam pół roku, żeby pokochać go takiego, jakim był. Zaakceptować jego optymizm, tak różny od mojego realizmu, dziwaczne poczucie humoru, zbyt głośny śmiech, nieumiejętność stawiania znaków interpunkcyjnych w smsach i milion innych rzeczy, które go charakteryzowały, które były tak jego, jak tylko mogły być.

Dużo czasu zajęło mi przyzwyczajenie się do tego elektryzującego śmiechu, mnóstwo godzin spędziłam na rozczytywaniu jego wiadomości, żeby cokolwiek z nich zrozumieć. Warto było, bo wszystkie te błahe czynności umacniały naszą więź. I w końcu przyszedł dzień, w którym pierwszy raz poczułam motyle w brzuchu.

Siedzieliśmy w tym samym miejscu, w którym jak grom z jasnego nieba spadła na mnie jego deklaracja, tym razem wtuleni w siebie, znowu milczący, ale cisza nam już nie ciążyła. Bartek pocałował mnie w czoło, a potem, patrząc mi prosto w oczy z całą mocą wypowiedział słowa, które na zawsze będę miała w swoim sercu i zawsze będę kojarzyć właśnie z nim: „kocham cię, maleńka”. 

Wesołych Świąt, Robaczki!