Slut like you

Podkład pod wódeczkę

Milena nie musiała się już hamować. Wiedziała o tym doskonale, a mimo to miała delikatne opory przed zrobieniem tego, co sobie założyła. Gra się skończyła dla nich wszystkich, i choć karty nie zostały jeszcze odkryte, to jednak w powietrzu dało się czuć nerwową atmosferę. Już od dłuższego czasu Ada wydawała się być niespokojna, co coraz bardziej upewniało Milenę w tym, że jej „przyjaciółka” coś przeczuwa i było jej to zupełnie na rękę.

Dziewczyna nie była z natury mściwa, jednak wszystkie wydarzenia, jakie miały miejsce w ich małym, hermetycznym świecie na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy, spotęgowały ledwie dostrzegalną w jej charakterze skłonność do zemsty. Gdyby ktoś powiedział jej parę miesięcy temu, że będzie chciała zniszczyć swoją najlepszą przyjaciółkę, w dodatku, że zrobiłaby to z największą przyjemnością, chyba brakłoby jej tchu od śmiechu. W końcu ślubowały sobie wierność już tyle razy, w tak różnych sytuacjach, że obowiązek bronienia Ady był dla Mileny czymś zupełnie oczywistym, tak jak oddychanie.

Milena okupowała samotnie stolik w studenckim barze i za każdym razem, kiedy ktoś usiłował do niej podejść i zagadać, zbywała go totalną ignorancją i brakiem zainteresowania czymkolwiek innym, niż kufel piwa, dzierżony przez nią w dłoni. Targały nią tak sprzeczne uczucia, że zupełnie nie mogła sobie z tym poradzić. Jeśli zobaczyłabyś ją w tamtym momencie i była zupełnie trzeźwa, z pewnością zauważyłabyś, że coś jest nie tak. Ludzie podchodzący do niej, których zmysły przytępione były alkoholem, po prostu nie byli w stanie tego dostrzec.

Podniosła się w końcu z bólem serca i podążyła do miejsca swojego przeznaczenia. Umówiła się z nimi, niby z każdym osobno, ale ostatecznie planowo mieli się spotkać w trójkącie. Pieprzona figura geometryczna, która do tej pory występowała w środowisku z punktu widzenia Mileny jako część matematyki, teraz nabrała nowe znaczenie.

Na ławce, na skwerze przed wydziałem siedziała Ada. Jak zwykle wspaniała, jak zwykle seksowna, uosobienie pragnień facetów. Milena zawsze była zazdrosna o to, że właśnie za nią zerkają mężczyźni, podczas gdy ona postrzegana była za kogoś gorszego. Przyczyna nie leżała w tym, że Milena była brzydka; po prostu jej przyjaciółka miała w sobie to coś, co działało jak magnes na ludzi. Gdyby tylko mogła o tym wiedzieć, jej podejście do życia byłoby na pewno inne... Świat był jednak okrutny i nikt nigdy Mileny nie uświadomił na temat jej urody, co spowodowało, że trzymała się trochę na uboczu, a ratunkiem na to miał być związek z Michałem, który od razu zawrócił jej w głowie.

Po dwóch latach idyllicznego związku, z którym wiązała ogromne nadzieje, a Michał w jej wyobrażeniach jawił się jako jej przyszły mąż, nadszedł czas, by rozprawić się z nimi ostatecznie.

- Hej słonko - przywitała ją Ada, tradycyjnie cmokając w policzek. - Co się stało?

Musiała zauważyć emocje szalejące w przyjaciółce, to było wręcz niemożliwe do ukrycia.

- Cześć - Milena uśmiechnęła się słabo i od razu przeszła do sedna. - Chciałam z tobą porozmawiać, ale muszę jeszcze coś załatwić, poczekasz chwilę?

- Jasne! - Ada rozsiadła się wygodniej na ławce i wystawiła twarz na słońce.

Teraz, kiedy wiedziała wszystko o poczynaniach Ady za plecami przyjaciółki, Milena miała ochotę jej przypierdolić w twarz. Deską. Nadal jednak musiała udawać po to, by zemsta smakowała tysiąckroć bardziej.

Oddaliła się szybkim krokiem i zanim przeszła trzysta metrów, wpadła na Kubiaka, który był wyraźnie zniecierpliwiony.

Jeszcze tylko chwila, chwila sztuczności, zakłamania, udawania, że wszystko jest w porządku. Zawsze dziwili ją ludzie, którzy wyznają zasadę „im mniej wiesz, tym lepiej śpisz”, a teraz jej samej wydawało się, że to byłoby najlepsze rozwiązanie.

- Cześć skarbie! - wykrzyknęła rozentuzjazmowana, wpadając w jego ramiona. - Tęskniłeś?

- Tęskniłem, ale czemu tak długo ci zeszło? - zapytał bez ogródek. - Trochę na siebie kazałaś czekać.

Michał nie był specjalnie zadowolony, że jego dziewczyna zwodziła go w ten sposób, że musiał marnować swój czas, bo jej zachciało się z nim spotkać w środku dnia, kiedy na głowie ma mnóstwo innych spraw. Nie lubił, kiedy ktoś zakłócał jego spokój i wymagał o wiele więcej, niż on był w stanie dać. Już od dłuższego czasu Milena działała mu na nerwy, jednak przy jej boku miał szanse na jakąś stabilizację, bo Michał bardzo nie lubił zbyt dużych zmian w swoim życiu. Dlatego też, kiedy Ada zaczęła grać w jego życiu większą rolę niż tylko “przyjaciółka dziewczyny”, nie miał ochoty zmieniać stanu rzeczy. I nadal był z Mileną, co odpowiadało każdemu z nich, poza oszukiwaną przez dwójkę najbliższych jej ludzi, samą zainteresowaną.

- Chodź Michałku, muszę ci coś pokazać - wycedziła przez zęby, mimo że z całych sił usiłowała zachowywać się normalnie. Taki ton wypowiedzi z pewnością nie należał do jej standardowych, co mogło dać Michałowi pewne wskazówki na temat tego, co zaraz się stanie. On był jednak zbyt podenerwowany tym, że jego dziewczyna zajmuje mu cenny czas i nie dostrzegł w jej zachowaniu niczego dziwnego.  

I’m not a slut, I just love love.

            Ada na widok zmierzającej w jej stronę pary starała się zachować kamienny wyraz twarzy, choć już od dłuższego czasu przeszkadzała jej świadomość, że to Milena ma Michała na co dzień, podczas gdy ona miała szanse na spędzanie z nim dosłownie krótkich chwil. Musieli czerpać z tych wspólnych momentów całymi garściami i Ada miała świadomość, że jest to zupełnie niesprawiedliwe. Nie chciała jednak tracić przyjaciółki, bo z nikim innym nie połączyła jej tak głęboka relacja. Nikogo w swoim życiu nie raniła też tak bardzo, choć Milena wcale o tym nie wiedziała i Ada miała ogromną nadzieję, że nigdy się nie dowie. Z drugiej strony pragnęła mieć Michała na wyłączność.

            Michał na widok Ady nie poczuł kompletnie nic, ale choć serce miał zimne, to jednak okolice jego krocza zaczęły niepokojąco pęcznieć. Ada wyglądała jak milion dolarów, jak zwykle zresztą. Milena na jej tle wypadała blado i to skłoniło go do przemyśleń, dlaczego na samym początku wybrał właśnie ją. Do tej pory nie potrafił sobie tego racjonalnie wytłumaczyć.

            Za to Milena zaczęła się gotować ze złości, że ich dwoje, najbliższe osoby w jej życiu są zakłamanymi idiotami. I właśnie to zaczęła wykrzykiwać w ich kierunku, zupełnie nie zważając na to, że otaczają ich ludzie. Po prostu nie przejmowała się konwenansami i zaczęła wymyślać im od najgorszych za to, co jej zrobili. Nie ma na świecie takich wulgaryzmów, którymi można by opisać jej kwiecisty wywód, są za to słowa, które opisałyby reakcje dwójki kochanków. Ada wybuchła niekontrolowanym szlochem, co totalnie zrujnowało jej staranny makijaż. Czerwona szminka, tak bardzo przez nią uwielbiana, nieco się rozmazała, atakując jej brodę, a na policzkach zakwitły smugi czarnego tuszu do rzęs.

            Milena w tym momencie przeklinała wszystko, na czym świat stoi, a kiedy zauważyła rozmazaną adową szminkę, zaczęła reagować jeszcze bardziej żywiołowo, bo to właśnie ślady tej szminki na koszuli Michała zaprowadziły ją w to miejsce i sprawiły, że o wiele prościej było jej dodać dwa do dwóch i uzyskać odpowiedni wynik. Tym wynikiem była zdrada, nie jakiś tam jednorazowy, nic nie znaczący wyskok, tylko systematyczne spotkania, kończące się zawsze czymś intensywnym.

            A Michał? Michał po prostu tam trwał, udał nawet poruszonego i starał się Milenę przepraszać, ta jednak nie dawała mu dojść do słowa.

Ostatecznie Milena cisnęła w swojego byłego już partnera kluczami od jego mieszkania, Adzie oznajmiła, że jej nienawidzi i odeszła energicznym krokiem w siną dal. Nie mogła widzieć, jak Michał przytula Adę i zabiera ją z miejsca tragedii w trybie natychmiastowym. Nie mogła, choć domyślała się, że po takiej burzy nastąpi seria czułości i ich dwójka będzie szczęśliwa.

Dziewczyna była przekonana, że ona sama kiedyś też odnajdzie szczęście, a póki co musiała zacząć nowe życie. I nawet było jej to na rękę.

            Po tygodniu swobodnego życia dla siebie samej, przyszedł okres zwątpienia. Milena płakała, tęskniła, zarówno za swoim byłym mężczyzną jak i przyjaciółką. W najgorszych chwilach chciała do nich dzwonić, prosić, by jej nie skreślali i żeby mogli dać sobie jeszcze jedną szansę. Na szczęście tego nie zrobiła, bo szczerze, gdyby zdecydowała się na ten krok, bardzo straciłaby w moich oczach. Próbowała żyć tak, jak powinna każda dziewiętnastolatka, bez zobowiązań i długoletnich związków. I choć czasem jej to zupełnie nie wychodziło, to jednak nie chciała się poddawać i nie potrafiła tego zrobić. A potem przyszło ukojenie i dziewczyna odkryła, że życie w pojedynkę też może być cudowne.

***

            Bolesna afera sprzed lat zabrała Milenie nie tylko jak jej się wtedy wydawało miłość jej życia, ale także przyjaciółkę, która była z nią od najmłodszych lat. Kilka lat później, już jako dorosła i całkowicie samodzielna osoba, Milena w akcie masochizmu postanowiła wybrać się w miejsce, gdzie musiała się zmierzyć z ludźmi, którzy kiedyś zrujnowali jej światopogląd na miłość i prawdziwą przyjaźń.

Poczuła się zraniona już wtedy, kiedy pojawiała się w miejscach, które zwykli traktować jak swoje i przypominała sobie, jaka była tam szczęśliwa, a kiedy ujrzała Michała, który wpatrywał się w nią tym swoim spojrzeniem zranionego szczeniaczka, zakłuło ją w klatce piersiowej tak, jakby ktoś walnął ją obuchem w głowę.

            Już miał się odezwać, zaczął nawet do niej podchodzić, Milena jednak spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała mu z wielką siłą:

- Spierdalaj, Michał.

 I mówiąc to, poczuła się szczęśliwa.

            Pewnego dnia, przeglądając sportowy portal plotkarski, ujrzała zwalający z nóg nagłówek „Dziewczyna Kubiaka już nie taka seksowna” i ich wspólne zdjęcie, na którym Ada wyraźnie nie wyglądała na osobę, którą była te kilka lat temu, Milena bardzo silnie podejrzewała nawet, że jest w zaawansowanej ciąży. Nie wiedzieć czemu, sprawiło jej to niemałą satysfakcję, choć nigdy nie była mściwa.

Z dedykacją dla Usi, bo to „chuj na życzenie;

i dla Peppsona, bo to ona uświadamia mi dużo rzeczy, poza tym nie potrafi się rozpoznać na zdjęciu. ♥