Gra i tak toczy się dalej.

Michał był wyraźnie roztrzęsiony, choć z całych sił nie chciał,  żeby ktokolwiek po nim poznał, jak bardzo boli go ta porażka.  Ostatnim, czego pragnął  w tym momencie był wywiad z nim, pokazywany w Polskiej telewizji. Miliony Polaków miały być świadkami wewnętrznej walki toczącej się właśnie w jego umyśle, bo oto Tomek podchodził do niego i pytał, czy udzieli mu wywiadu. To było logiczne, siedział przez cały mecz za stolikiem dla dziennikarzy, nie był zmęczony, nie był rozgoryczony, że przegrali przez niego. Mógł to przewidzieć i ulotnić się zdecydowanie szybciej.

Przez ostatnie godziny mógł tylko siedzieć i patrzeć, jak drużyna, której był nieodłączną częścią zaprzepaszcza swoje szanse na finał. Widział, jak każdy z jego kolegów, po kolei traci siły. Odniósł wrażenie, że padają jak kostki domina, a wyraz rezygnacji na twarzy jednego, magicznym sposobem powiela się i chwilę potem pojawia na twarzy kolejnego. Michał nie był psychologiem, ale nawet ze swojego miejsca potrafił dojrzeć, jak morale zespołu lecą na łeb na szyję. Widział, jak z każdą kolejną nieudaną akcją gasną w ich oczach chęci do walki. Jak zespół, kiedyś zgrany, teraz rozsypuje się na drobne kawałki. Gdyby tylko mógł, to w momencie byłby na boisku, pomógł im pozbierać się i posklejać to, co razem wspólnie budowali przez tyle czasu. Bolesna prawda była taka, że przez cały mecz mógł tylko siedzieć, głośno klnąć z nadzieją, że nikt go nie zrozumie. Z drugiej jednak strony, nie obchodziły go konwenanse, frustracja wywołana niewygraną walką o honor była silniejsza niż obawa o utratę twarzy.

Gdzieś w międzyczasie, kiedy przypominał sobie, jak przywitali ich Bułgarzy w tamtym roku, miał ochotę wstać, nastukać każdemu kibicowi przebywającemu na hali, a potem zrobić to samo z zawodnikami. Doskonale wiedział, że to nie miało najmniejszego sensu, dlatego powstrzymywał się z całych sił i siedział. Siedział tam, wkurwiony do granic możliwości. Nie dosiedział do końca, bo kiedy jasne było, że pisana nam jest porażka, po prostu wstał i już bez najmniejszego skrępowania przeklinał cały świat.

Ponure rozmyślania przerwał mu rozsądek, który podpowiadał mu, że mleko się rozlało, a Swędrowski już przy nim był i podstawiał mu mikrofon pod nos. Podczas gdy Michał wznosił się na wyżyny dyplomacji, jego wzrok co chwila uciekał w kierunku kolegów zrozpaczonych po tej dotkliwej porażce.

»»·««

Gra i tak toczy się dalej.

Patrzyła, jak Polacy zostają zmiażdżeni przez bułgarski walec. Siedziała na trybunach, nawet nie ubrana w barwy narodowe, starała się wtopić w tłum i zanadto nie wyróżniać. To, co się działo na boisku, tylko towarzyszyło obrazowi, który wydawał jej się cenniejszy niż wszystkie wydarzenia, których była świadkiem przez ostatnie dwa lata razem wzięte.

Michał.

Sens życia, które legło w gruzach po tym incydencie, który nigdy nie powinien się wydarzyć.

Wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętała.

Nawet z daleka była w stanie dojrzeć jego minę, niemal taką samą jak wtedy, kiedy widziała go po raz ostatni. Ból, wymalowany na jego szlachetnej twarzy przebijał się przez wściekłość i rozgoryczenie. Doskonale wiedziała, że obwinia siebie o to, że nie mógł im pomóc, mimo że to nie była jego wina. Ta cecha charakteru zawsze rozczulała ją najbardziej. Michał był empatią. Empatia była Michałem.

Choć Natasza spodziewała się, że zmięła Michałową empatię ponad dwa lata temu, to jednak ona nadal była w nim.

Domyślała się, że musi czuć się teraz podle. Zawsze przeżywał i choć  nie chciał po sobie tego okazywać, ona i tak wiedziała, po prostu za dobrze go znała.

Przez jedną krótką chwilę wydawało jej się, że na nią spojrzał. Przeszedł ją zimny dreszcz i natychmiast przywołała się do porządku. Kiedy spojrzała na niego ponownie po tym jak odwróciła wzrok, Michał patrzył w inną stronę. To tylko złudzenie.

Wszystko jest w porządku, oddychaj.

»»·««

Ona tu jest. I tańczy dla mnie. Z jakiegoś, tylko sobie znanego powodu, przyszła na halę, żeby spotkać się z nim po tylu latach. Kurwa, co on mógł wiedzieć o jej motywach?  Przed dwoma laty okazało się, że nie wie o niej nic. Może przyszła znaleźć nową miłość. A może chciała napawać się jego porażką.

Po zakończonym wywiadzie odszedł energicznym krokiem w stronę szatni, ale na końcu prostego odcinka ktoś zastąpił mu drogę. Niewysoka dziewczyna o niesamowicie rudych włosach. Natasza. Przez długi czas starał się pozbyć tej czułości w głosie kiedy wypowiadał jej imię, jednak nawet teraz, mówiąc je w głowie, nie mógł oprzeć się, by miękko zaakcentować odpowiednią sylabę.

- Tak bardzo mi przykro, Michał…

- Przykro dlaczego? Jest ci przykro bo zrujnowałaś moje życie, czy może dlatego, że przejebaliśmy ten sezon?

- Z obu powodów… - wyszeptała i już nie miała siły kryć się ze łzami. Pociekły po jej policzkach, szlakiem, po którym kiedyś błądziły jego palce, w czasach, kiedy jeszcze wierzył w nią, wierzył w ich i był szczęśliwy. Teraz nie pozostało po tym nic.

Prawie zdołała mu uciec, Michał wykorzystał chwilę swojego zamyślenia w racjonalny sposób, choć wydawało mu się, że postępuje jak rasowy głupiec.

- Natasza, przepraszam.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem w oczach i jakby nie wiedząc co odpowiedzieć, odpowiedziała najprościej w świecie.

- Nie masz za co.

I zaraz potem, jak gdyby się zreflektowała, dopowiedziała słowa, które chodziły po jej głowie od bardzo dawna.

- To ja ciebie przepraszam.

»»·««

Przez dwa lata ułożyła tysiące scenariuszy dla ich pierwszego spotkania od rozstania. Nigdy jednak nie przypuszczała, że to Michał będzie ją przepraszał. I że jego smutek zostanie spotęgowany przez tak dotkliwą porażkę.

Chciała go przytulić. Tak bardzo chciała to zrobić, że aż wyciągnęła ku niemu ręce, po jakichś dwóch sekundach orientując się, że to nie jest dobry pomysł. Bo nie był. Patrzył na nią spod byka i za cholerę nie widziała w jego oczach dawnej miłości. To ona zepsuła jego serce. Ponosiła pełną odpowiedzialność za szkody, jakie wyrządziła mu w ten najboleśniejszy sposób.

- To nie było nic ważnego. On był nic nie znaczącym dupkiem. I każdego dnia pluję sobie w brodę, że przez ten gówniany epizod spieprzyłam najważniejszą sprawę w moim życiu. Przepraszam, Michał.

- Wybaczam ci, w końcu to było dawno, mamy prawo do życia bez tego brzemienia.

- I nie przejmuj się porażką. Następnym razem będzie lepiej.

Tym razem nie mogła go nie przytulić. Gest ten miał być pocieszający dla niego, ale wiedziała, że ona sama potrzebowała być pocieszona.

- Żegnaj, Michał - oderwała się od niego, uśmiechając się nieśmiało.

I odeszła, nie oglądając się za siebie. Dlatego nie mogła widzieć jak on obejmuje swoją narzeczoną, która do niego podeszła i jak razem opuszczają halę.

Natasza poczuła się dobrze, bo to spotkanie okazało się być oczyszczające. Na pewno było lepiej niż przez te dwa lata bez niego. Przynajmniej on był tuż obok i przez chwilę czuła ciepło jego ciała.

»»·««

- Czy to była Natasza?

- Tak.

- Zamknąłeś już ten rozdział w swoim życiu? Czy jeszcze się nie udało?

- Jest mi lepiej, to raczej koniec.

Uśmiechnęła się.

- Kocham cię, Michał.

- Ja ciebie też, Olu.

Ola rozumiała. Ola go kochała. Michał był przywiązany. I faktycznie czuł się już lepiej.

Jedna czwarta tego co wyżej rodziła się w ogromnych bólach, bezpośrednio po porażkach naszego zespołu, po to, by nareszcie, po tylu tygodniach posuchy, wrócić do tego i napisać coś bez większego wysiłku w jeden wieczór. 

Chyba przesyłana przez Was wena zadziałała. Dopiero po takim czasie, bo mieszkam na świętokrzyskim zadupiu. 

Ale spytajcie zielarki. Świętokrzyskie jest zajebiste. 

:)