Wronko.

Powiedziałam sobie, że nigdy nie napiszę nic o Wronie, bo go za dużo dookoła. I całkiem mnie nie jara. A potem przeglądałam moje zdjęcia z Pucharu Polski. I nie wyszło.  

On mnie wybrał. On mnie woła z tego zdjęcia. I mówi: napisz o mnie.

Wszyscy doskonale wiedzieli, że mam skłonności do wprowadzania chaosu w otoczeniu.

Chaos to moje drugie imię.

W końcu na ile uporządkowana może być osoba, której dano imię Telimena?

- Nena, pospiesz się do cholery!

Ale że jak to? Zupełnie nie wiem czego chce ode mnie Kaśka, krzycząca mi nad głową. Moja młodsza siostra, która dzięki temu, że urodziła się długo po mnie, dostała normalne imię. Rodzicom przeszedł etap buntu, dlatego ona może się cieszyć ze swojego pospolitego imienia, podczas gdy ja od zawsze miałam kompleksy. Co ona tu robi? I dlaczego mnie tak bezczelnie budzi?

- Andrzej dzisiaj przyjeżdża!

Ah, tak, Andrzej. Nie robi to na mnie najmniejszego wrażenia i z ulgą opadam na łóżko, po tym jak nieznacznie podniosłam głowę, zadowolona, że to nic ważnego. Ile razy zapominałam o urodzinach rodziców, mojej rodzonej siostry, czy najlepszej przyjaciółki, która tymczasowo została w Kielcach, bo nie dostała urlopu, żeby ze mną przyjechać do Warszawy… Krzyk Kaśki wzbudził we mnie obawę, że znowu zapomniałam o jakiejś doniosłej rocznicy, a tymczasem moja siostra zorganizowała dzisiaj przyjęcie na cześć swojej miłości od czasów podstawówki. Miłości platonicznej, bo przecież nigdy do niczego między nimi nie doszło. Kaśka najwyraźniej zapragnęła to zmienić, bo kiedy tylko Andrzej się do niej odezwał i napomknął, że przyjeżdża na stare śmieci, popadła w paranoję i rzuciła się w wir przygotowań. Generalnie przestawałam jej słuchać już po tym, jak słyszałam to imię na A, więc niewiele wiedziałam o tym, co planuje. I kiedy. Ale teraz wszystko nagle nabrało sensu.

Właściwie nie ruszałam się z łóżka, a ona zapierdalała jak ruski motorek, żeby dopiąć wszystko na ostatni guzik. Ja ograniczyłam się do doprowadzenia się do porządku i zrobienia z siebie imprezowej laski, co sprowadzało się do wzięcia prysznica, wyprostowania włosów, zrobienia lekkiego makijażu i przywdzianiu dżinsowych szortów i bokserki.

Oh kurwa. Wydałam z siebie wewnętrzny jęk, który stłamsiłam w zarodku i nie pozwoliłam mu się wydostać na zewnątrz. Szedł w naszą stronę, bo stanęłam z Kaśką przed domem i wspólnie witałyśmy przybyłych gości. Zupełnie jakbym miała jakiś udział w przygotowywaniu przyjęcia. Dobre sobie. Nie spodziewałam się, że Andrzej, sam jego widok, może na mnie tak działać.

- No czeeeść… - niemal wymruczał, uśmiechnięty od ucha do ucha i najpierw podszedł do mojej siostry, która nie potrafiła ukryć, jak bardzo się cieszy na spotkanie z nim. Podniecenie się z niej wręcz wylewało, co zaowocowało moim zażenowaniem. Kaśka nie mogła się powstrzymać. I robiła z siebie idiotkę.

- Ja pierdolę… - wyrwało mi się z ust, po tym jak zasłoniłam twarz dłonią, żeby nie patrzeć na ten cały cyrk.

Wdzięczyła się do Andrzeja, usiłując flirtować już na wejściu, podczas pierwszego spotkania po dwóch latach. Hm, bardzo mądre.

A potem, kiedy moja siostra upokorzyła się doszczętnie, wypalając coś totalnie głupiego, Andrzej podszedł do mnie, jakby powitalnego całusa w policzek zostawił sobie na deser, po mało udanym daniu głównym. Usiłowałam nie zwracać uwagi na dreszcz, który przeszedł od mojego policzka w dół, kończąc swą drogę w najbardziej newralgicznym miejscu mojego ciała. I naprawdę starałam się wmówić sobie, że to tylko stary znajomy, z którym się nie widziałam kilka lat, a przed oczy przywoływałam jego obraz w paskudnym stroju mumii, który zaprezentował całemu światu podczas jednego z balu przebierańców w podstawówce. Nic z tego, bo mój mózg podsuwał mi obraz Andrzeja stojącego przede mną, owiniętego tylko w elastyczne bandaże. Bo ja zła kobieta jestem. Otrząsnęłam się z szoku i z całych sił próbowałam ostudzić działanie niektórych organów. Szczególnie tego odpowiedzialnego za proces rozmnażania.

Zostaliśmy zaciągnięci przez gospodynię imprezy na podwórko z tyłu domu, a ja zaczęłam się zastanawiać, od kiedy moja siostra jest właścicielką wielkiego rozkładanego basenu i co tu robią te wszystkie leżaki, ręczniki, piłki plażowe i co najśmieszniejsze – lada barowa z wynajętym barmanem. Ma skubana rozmach. Ja szłam właściwie z tyłu, bo Kaśka kontynuowała swój plan uwodzenia najważniejszego gościa tej imprezy. Kiedy już przywitał się z resztą gości zgromadzonych przy basenie, zażądałam od siostry prywatnej audiencji, ciągnąc ją za łokieć w pozbawione ludzi miejsce pod żywopłotem.

Stawiała opór, ale w końcu się udało.

- Co ty kurwa odpierdalasz? – wyraziłam swoją dezaprobatę w bardzo dobitny sposób.

- O co ci chodzi? – jakby nie wiedziała o co mi chodzi…

- Robisz z siebie debila, zachowujesz się jak zakochana nastolatka, przystopuj trochę. Takie zachowanie ci nie pomoże – jako starsza siostra zawsze dawałam jej dobre rady, a ona zazwyczaj mnie słuchała. Jednak nie tym razem.

- Ty po prostu jesteś zazdrosna, przyznaj się. Wiesz, że nie masz u Andrzeja szans, a on ci się cholernie podoba – nigdy nie widziałam w jej oczach tyle przekory i nienawiści, a znałam ją w chuj długo i dosłownie miałam okazję być z nią podczas każdego rodzaju życiowych wydarzeń. Ten wyrzut w jej głosie zaskoczył mnie kompletnie.

- Okej. Skoro tak mówisz. Dzięki za zajebistą imprezę.

I odeszłam, zostawiając ją samą pod żywopłotem, z nadzieją, że ją zeżrą komary. Pieprzona księżniczka.

- Hej Andrzejko, idziesz ze mną? Spierdalamy z tej imprezy.

Patrzy na mnie, odrobinę zdziwiony, wzruszył ramionami i podążył za mną. Zemsta jest kurwa słodka.

- Hej, ziomek, daj flaszkę Finlandii – zwracam się do człowieka za barem. – A co sobie będę żałować – dodaję, kiedy butelka spoczywa bezpiecznie w mojej torebce.

Śmieję się, kiedy wspinamy się po płocie stadionu, na którym Andrzej zwykł kiedyś biegać rano i wieczorem i zna całkiem niezłą miejscówkę. Śmieję się, kiedy niezgrabnie ląduję na tyłku, już po drugiej stronie. Zapiera mi dech, kiedy Andrzej staje na nogach i podnosi mnie z trawiastego kawałka ziemi. Robi to z taką gracją, jakby to było coś normalnego, jakby codziennie skakał przez płot i podnosił dziewczyny z pozycji siedzącej do pionu. Po chwili zamyślenia dziękuję mu za pomoc i ciągnę za rękę, kierując się w stronę boiska do nogi. Usiedliśmy na murawie, ramię przy ramieniu i zaczęliśmy pić Finlandię z gwinta. Kiedy Wronko wyjął z kieszeni fajki, zrobiła nam się niezła impreza. W miarę upływu czasu, nasza rozmowa sprowadzała się na coraz dziwniejsze tematy i w końcu kiedy spojrzałam przez butelkę jak pirat przez lunetę i nic w niej nie chlupotało, dotarło do mnie, kto siedzi obok mnie. I że warto byłoby sprawdzić, czy te wszystkie sygnały wysyłane przez moje ciało okażą się słuszne. Do tej pory nasze dłonie niekiedy spotykały się ze sobą całkiem przypadkiem, podczas podawania sobie flaszki z wódką. W pewnym momencie oparłam nawet plecy o jego brzuch i tak zupełnie mimochodem objął mnie nogami, dając poczucie bliskości. A potem, kiedy wódka się naprawdę skończyła, odchyliłam głowę do tyłu i zaczęłam całować jego szyję, co doprowadzało mnie do niemal takiego samego podniecenia, jak jego. Nie wytrzymałam w takiej pozycji długo i przeniosłam się na kolana, podczas gdy on ciągle siedział. Włożyłam dłonie pod jego koszulkę i poznawałam fakturę jego wyrzeźbionych mięśni, co wyraźnie sprawiało mu przyjemność. W końcu w amoku pozbyłam się jego koszulki i zabrałam się za spodnie, a Andrzej zerwał ze mnie bokserkę, całując moje obojczyki. Kiedy pozbył się moich koronkowych stringów i uświadomił sobie, że oboje jesteśmy gotowi, położył mnie na rozgrzanej trawie. Kiedy poruszał się we mnie, przez chwilę zapatrzyłam się w niebo, na którym nie było widać ani jednej gwiazdy. Otrząsnęłam się z zamyślenia i skupiłam się na tym, co działo się między nami, czerpiąc maksymalną przyjemność z faktu, z jak cudownym mężczyzną kocham się właśnie na mokrej, rozgrzanej trawie. Był idealny w tym co robił, delikatny i agresywny zarazem, kiedy odchylał miseczkę mojego stanika i pozwalał piersiom wypływać po to, by przygryźć sterczące sutki.

- Ne-na – sylabizuje pieszczotliwe zdrobnienie mojego imienia, przy okazji dwóch ostatnich pchnięć, które prowadzą go do ostatecznego spełnienia.

Leżymy chwilę na przystrzyżonej murawie, aż w końcu Andrzej orientuje się, że mnie nie zaspokoił.

- Nie martw się, rzadko kiedy osiągam orgazm – odpowiadam pocieszająco na jego pytanie, gładząc jego lekko zarośnięty policzek.

- I co teraz? – pyta lekko zamroczony, jakby nic sobie nie robiąc z tego, że nie spełnił moich oczekiwań, w przeciwieństwie do większości facetów, którzy unosili się w takich sytuacjach pseudo honorem i natychmiast odchodzili.

- Teraz kochanie pójdziesz do Kaśki, bo jej naprawdę zależy. A kiedy się spyta, co ze mną robiłeś, powiesz jej, że rozmawialiśmy.

Kradnę mu ostatni namiętny pocałunek, podnoszę się z trawy, otrzepuję spodenki i odchodzę. On podąża za mną, po to, by po jakimś czasie nasze drogi się rozeszły. Ale dopiero za płotem, przez który po raz kolejny pomaga mi przejść.

Kaśka nadal się do mnie nie odzywa, Andrzej czasem dzwoni i umawiamy się na przelotny seks. Okazało się, że uniósł się jednak honorem i pragnie się nauczyć, jak dać mi spełnienie. Mimo że z tego co mówi, cały czas spotyka się z Kaśką. A ja, choć powinnam mu urwać za to jaja, jakoś nie jestem w stanie pozbawić tej przyjemności i siebie i mojej siostry.

W tym miejscu powinna znajdować się długa i wzruszająca mowa, pełna podziękowań, rozpaczy i uczucia. 

To ostatnia rzecz, którą publikuję. Było mi cholernie miło być tutaj (i nie tylko tutaj) przez ten cały czas. 

W jednym folderze, zatytułowanym 'napisz' mam 12, słownie dwanaście plików w Wordzie. Każdy z tych plików to pomysł, jakaś historia, zaczęta mniej lub bardziej, rozgrzebana, zostawiona na pastwę losu. 

Nie chcę.

Powód jest prozaiczny, ale zostawię go dla siebie. Albo i nie. Nie podoba mi się to, co robię. Dlatego. 

Co do podziękowań... Nie mogłam się oprzeć. 

Usio, Zuzanko, yuki. 

Bo jesteście więcej niż ktokolwiek inny.