Just a second we're not broken III

Wspólne wymykanie się na schadzki w świetle księżyca, lub zaciszu michałowego mieszkania stało się naszym rytuałem i długo udało nam się utrzymać je w  tajemnicy. Uwielbiałam ten rodzaj adrenaliny, kiedy przebywałam z moim kochankiem, z telefonem zawsze pod ręką, żeby móc odebrać połączenie od Bartka i wymyślić wymówkę na poczekaniu. Nie mogłam być pewna, co się wydarzy, przecież w każdej chwili mogło mu się zachcieć napić się piwa z kumplem, bo siedzenie samemu w mieszkaniu nie było zbyt pasjonującym zajęciem. Na szczęście, a może nieszczęście nigdy nie przyszło mu to do głowy. Podśmiewaliśmy się z niego wspólnie z Michałem, że nie zdaje sobie sprawy z tego, co robimy za jego plecami.

Byłam okrutna, nie przeczę. Po prostu dobrze było mi z tą egoistyczną świadomością, że to mi jest dobrze, że mogę wybrać z dwóch mężczyzn ich najlepsze cechy i stworzyć jednego, idealnego. Liczyłam się tylko ja, i moje zachcianki. Aż do momentu, kiedy zagubiłam się totalnie i w pewnym sensie postradałam zmysły.

Wróciłam do domu z uczelni, nie byłam spóźniona, godzina była młoda i przekraczałam próg z nadzieją, że czeka na mnie obiad. Jakież było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że Bartka nie ma w domu. Doskonale wiedziałam, że powinien tam być, miał kontuzję i nawet nie uczestniczył w treningach zespołu, co dawało mu mnóstwo wolnego czasu. Nie było go jednak, a ja zaniepokoiłam się delikatnie, przez głowę przeszło mi, że mógł sobie coś zrobić, że może noga zaczęła boleć go tak bardzo, że musiał odwiedzić szpital. Od razu chwyciłam telefon i wybrałam jego numer. Odebrał za trzecim razem, kiedy moja cierpliwość powoli zaczynała się kończyć i niemal wariowałam ze strachu. Moje obawy okazały się niepotrzebne, bo bartkowy język nie mógł wypowiedzieć składnie chociaż jednego zdania. Słyszałam krzyki dobiegające z oddali, z rozmowy z nim wywnioskowałam, że siedzi u Zatorskiego i chleją w najlepsze. Potem usłyszałam trzask, jakby słuchawka upadła na ziemię i kobiecy głos piszczący „Bartuś, chodź do mnie!”. Musiał pewnie przeczołgać się po podłodze, żeby dorwać komórkę i znowu usłyszałam jego głos. Byłam wtedy tak niemiłosiernie wkurwiona, że nie miałam wątpliwości, co powinnam wtedy zrobić. Nie jesteśmy już razem – powiedziałam dobitnie i nie dałam mu dojść do głosu.

Potem, kiedy przyszło otrzeźwienie i uświadomiłam sobie, co zrobiłam, żałowałam jak cholera. Nie mogłam jednak nic już z tym zrobić, bo ta niewypowiedziana góra pretensji, jaka rosła we mnie przez dłuższy czas, nie pozwoliła mi pomyśleć racjonalnie. Jeszcze tego samego wieczora spakowałam swoje rzeczy i wyniosłam się do Michała, który był co najmniej szczęśliwy, że od tej pory będzie mnie miał tylko dla siebie.

Jednym słowem, z jednego poważnego związku wdepnęłam w następny.

Bezpośrednio po rozstaniu spotkałam się z Bartkiem raz. Właśnie podczas tego spotkania mówił mi, jak bardzo mnie kocha, a ja udowadniałam, jak bardzo mam to w dupie, grając niedostępną.

            Żyliśmy z dnia na dzień, bez wielkich deklaracji i było niemal tak, jak do tej pory. Z tą różnicą, że dzieliłam mieszkanie z Michałem, każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem i było mi z tym dobrze. Pod warunkiem, że Misiek milczał na temat tego, jak tragicznie Bartosz wygląda na treningach, jak codziennie widzi go zmierzającego do baru i jak bardzo nienawidzi Michała.

To był właśnie jeden z tych dni, kiedy Michał wrócił z treningu i widziałam w jego oczach, że z całych sił próbuje mi tego nie powiedzieć. Zaraz potem usłyszałam, jakby wypowiedziane na pocieszenie, tak bartkowe kocham cię maleńka z ust Michała i leżałam, nadal wtulona w jego tors, bo pozornie nic się nie zmieniło. Jedynie tama, hamująca wszystkie moje wspomnienia i uczucia, których powinnam nie mieć, pękła bardzo gwałtownie, zalewając łzami nagą pierś mojego obecnego chłopaka. Zorientował się, że coś jest nie tak, bo odsunął mnie od siebie po to, by zbadać moją twarz. Kiedy zobaczył, jakie spustoszenie czynią na niej słone krople, zaczął je scałowywać i powtarzać, że wszystko będzie dobrze. A ja wtedy, po raz pierwszy od rozstania z Bartkiem poczułam, że nic nie ma prawa być dobrze.

Byłam silna. Przynajmniej grałam taką, bo doskonale wiedziałam, że wszyscy twierdzą, że prędzej czy później, wrócę do Bartosza. Trwałam uparcie w związku z Michałem, bo po pierwsze chciałam utrzeć im nosa, a po drugie nie chciałam go zawieść, bo widziałam, jak mocno zaangażowany był w to, co nas łączy. Starał się zrozumieć, co czuję, przez co przechodzę i jak ciężko musi mi być. Byłam mu za to wdzięczna, bo w tamtym okresie był jedyną osobą, która mi pozostała. Wszyscy inni się odwrócili.

Kolejne spotkanie z Bartoszem było jednym z wielu, o które mnie wybłagał, a które miały być dla nas początkiem nowego początku. Dzwonił do mnie, kupował kwiaty, starał się zrobić wszystko, żeby mnie odzyskać. A ja, niczym oziębła szmata nie reagowałam na jego błagania. Nie mogłam, po prostu nie mogłam do niego wrócić, być z nim, po tym, co mu zrobiłam. Wszystko we mnie krzyczało, że chcę z nim być, że chcę do niego wrócić, ale nie mogłam tego zrobić. I nie mogłam dać tego po sobie poznać. Kajałam siebie samą za to, że przez tyle czasu go zdradzałam, że potrafiłam kłamać mu prosto w oczy i nie odczuwać z tego powodu wyrzutów sumienia. Doskonale wiedziałam, że Bartkowi jest beze mnie po prostu źle, zresztą ja sama odczuwałam to samo. Choć pozornie byli tak bardzo do siebie podobni, to jednak w Michale brakowało mi wszystkiego tego, co czyniło Bartka moim ukochanym Gamoniem. Owszem, był męski, seks z nim był najzajebistszy pod słońcem, ale to Bartosz by moim ideałem faceta. Żałowałam tylko, że uświadomiłam sobie to, kiedy było już za późno.

K O N I E C

Za bardzo nie wiem co powiedzieć. 

Mam tylko pytanie: co sądzicie o bohaterce?