Strach ma wielkie oczy

            Biegnę… Ile sił w nogach, tak szybko, jak tylko potrafię i jestem pewna, że biję wszelkie rekordy kiedykolwiek przez siebie ustanowione. Tyle czasu minęło, zanim zorientowałam się, że ktoś mnie śledzi, że ma wobec mnie podłe zamiary. Był ogromny, ja przy nim taka mała i zestawienie w wyobraźni jego z daleka widzianego ciała i mojego drobnego, dawało mi niezbyt optymistyczne prognozy. Doskonale sobie zdaję sprawę, że mogłam bardziej uważać i że droga przez nieoświetlony park nie jest najbezpieczniejsza, ale teraz za późno już na takie rozmyślania. Teraz trzeba uciec.

            Macam kieszeń dżinsów w poszukiwaniu telefonu, który przecież musi tam być, bo noszę go w prawej kieszeni spodni, o czym świadczą powycierane w dżinsie kontury urządzenia. Nie ma go. W całej tej panice musiał mi gdzieś wypaść, nie mam szans zadzwonić po pomoc. Mogę jedynie uciekać i modlić się o to, żeby mi się udało.

            Myślę o mamie, która na pewno jeszcze nie śpi, bo czeka na powrót swojej jedynej córki. Oczyma wyobraźni widzę braci, którzy śpią smacznie w swoich łóżkach. Michał, wtulony w pluszowego misia, którego dostał ode mnie na czwarte urodziny i Łukasz, nad którego łóżkiem wisi plakat Messiego. Taty, który na pewno ogląda kanał informacyjny, choć jest już grubo po dwudziestej czwartej. I obawiam się, że już nigdy do nich nie wrócę, mama będzie czekać, tata oglądać telewizję, a bracia smacznie spać, podczas gdy ich córka zostanie wykorzystana i najpewniej zamordowana. Mam ochotę wyrwać sobie mózg, żeby tylko nie myśleć o tych sprawach.

            Słyszę jego ciężkie kroki, dudnią po zmrożonej ziemi, a moje płuca nie są w stanie przetworzyć sukcesywnie kolejnej porcji mroźnego powietrza. Czuję, że moje szanse się kurczą, że zaraz przyjdzie ten moment, kiedy będzie trzeba się poddać i już nie będzie możliwości odwrotu. Jestem pewna, że kiedy padnę na kolana z wyczerpania, to już z nich nie wstanę i będę zmuszona czekać na to, co przygotował dla mnie tamten facet.

– Czekaj! – odbija się jego krzyk w mrocznej ciszy, jaka panuje po północy w ciemnym parku. – Nie chcę ci nic zrobić!

Na pewno nie warto wierzyć w zapewnienia obcego człowieka w takiej sytuacji. Przebiegam jeszcze kilka metrów, płuca bolą mnie tak, jakby ktoś je kroił, co spowalnia moje reakcje. Nie mogę złapać tchu i czuję tylko niewyobrażalny ból, zamykam mój umysł na to, co może się wydarzyć.

            Tak jak przewidywałam, upadam na kolana, których ból odczuwam ze zdwojoną mocą i kulę się w sobie, czekając na nadejście ostatecznego.

            Przez dłuższą chwilę nie dzieje się nic. A kiedy wreszcie mój prześladowca dociera do mojego skulonego ciała, nawet na niego nie patrzę, tylko wsłuchuję się w jego głos. Dziwne, bo mnie nawet nie dotyka.

– Dlaczego gonisz jak obłąkana przez ten park? Przecież nie chciałem ci nic zrobić… - zaczyna łagodnie, a mnie stać tylko na milczenie. Nie mam odwagi nawet na niego spojrzeć. – Telefon wypadł ci z kieszeni, chciałem ci go tylko oddać, a ty zaczęłaś uciekać… - urywa i teraz nabiera odwagi, by mnie dotknąć.

Łapie za ramiona i zmusza do tego, bym spojrzała mu w oczy.

– Hej, nie wiem, czego się boisz, ale ja naprawdę nie jestem złoczyńcą. – uśmiecha się w taki ciepły sposób, że nie mam już wątpliwości, że nie kłamie.

W następnej chwili podaje mi mój telefon, a kiedy zaczerwieniona od wysiłku spowodowanego morderczym biegiem i przeraźliwego rumieńca, jaki wypłynął na moje policzki, cicho mu dziękuję, uśmiecha się jeszcze raz.

            Przez całą drogę milczymy. Bo mój do niedawna oprawca odprowadza mnie do granic parku, na co się uparł, bo jak stwierdził napędził mi niezłego stracha i do domu muszę dotrzeć bezpiecznie. I dopiero gdy na dobre opuszczamy park, pozwala iść samej po oświetlonej latarniami ulicy.

– Dziękuję jeszcze raz – mruczę zawstydzona. – Dobranoc.

– Uważaj na siebie.

            Ściska moją rękę i odchodzi w przeciwną stronę.

            Odwiedzam Tesco, bo obiecałam mamie, że zrobię drobne zakupy do domu, a także bratu, który wiercił mi dziurę w brzuchu; że zafunduję mu najnowszy numer Bravo Sport. Podchodzę do stoiska z prasą i mój wzrok wędruje w kierunku złożonej na pół strony tytułowej Przeglądu Sportowego. Coś nakazuje mi rozłożyć gazetę, a kiedy to robię, doznaję szoku. Oczy, które rozentuzjazmowane uśmiechają się z okładki i ciało, wyginające się w geście tryumfu, coś, a raczej kogoś mi przypominają. Z pierwszej strony krzyczy tytuł:

SKRA BEŁCHATÓW MISTRZEM POLSKI PO RAZ KOLEJNY!

A zdjęcie podpisano:

Kapitan zespołu cieszy się z tytułu odzyskanego po dwóch nieudanych sezonach.

I nagle sobie zdaję sprawę, kto był moim oprawco/wybawcą i jest mi tak niesamowicie głupio, że chciałabym się zapaść pod ziemię, choć pewnie on już dawno o tym incydencie zapomniał.

Kiedy wracam do domu bez zakupów i bez gazety, siadam do komputera i proszę Wujka Google o to, by powiedział mi co nieco o kapitanie Skry Bełchatów. Przeglądarka wypluwa tysiące wyników, a jednym z nich jest jego profil na facebook’u. Niewiele myśląc zbieram się do napisania wiadomości.

Przepraszam za tamten wieczór w parku. Nie byłam wtedy sobą i byłam przerażona, bo wyobraźnia podsuwała mi rozmaite scenariusze. Mam nadzieję, że Pan się nie gniewa. Jeszcze raz dziękuję za oddanie mojej zguby.

Pozdrawiam.

Waham się chwilę, czy wysyłać, ale dochodzę do wniosku, że jakieś słowa wyjaśnienia mu się należą, dlatego czym prędzej klikam enter.

Nie spodziewam się odpowiedzi, ale właśnie zdaję sobie sprawę, że ktoś inny być może nie oddałby mi tego telefonu. I podziwiam tego człowieka ze wszystkich sił.

Gdyby wszystkie opowiadania pisało się tak, jak to... ;) 

Tu też coś nowego. 

Jaram się dziewiątym miejscem AZSu jak Fredka Jeremiaszem i będę to powtarzać do znudzenia. :)